Bir ailə tablosu intihar edib
Asılıb divardan bir köhnə şəkil,
Keçmiş günlərimi daş, divar edib.
Bəlkə də, bir xoşbəxt ailə tablosu
asıbdı özünü, intihar edib.
Hardadı ömrümün ən əzizləri,
bir damın altına sığan ailə?
Biz necə böyüdük, necə dəyişdik,
İndi bir çərçivə yetmir hərəyə.
Uşaqlıq vaxtların ərköyünlüyü
nə sözümə sığdı, nə dilə sığdı.
Qəlbimə sığmayan xatirələrim
necə çərçivəyə şəklə sığdı.
Bir qonaq gələndə biz sevinərdik,
Yığılıb biz qonaq gedəndə betər.
Əlimu süfrədə nəyə uzatsam,
Anam tez vurardı, deyərdi yetər.
Qayğısız, səs-küylü xoşbəxt günlərim
- necə yatıbdısa, oyatmaq olmur.
Ən böyük arzumuz böyümək idi,
İndi uşaqlığa qayıtmaq olmur.
