Okuduğum 3. Vonnegut kitabıydı
(Diğerleri Otomatik Piyano ve Mezbaha 5). Yazarın tarzına alışkın olmayanlara itici gelebilir zira en olağandışı romanlarından biridir. Diğerlerine nazaran bunda uçuculuk seviyesi oldukça yüksektir. O yüzden şans vermek, anlamak isteyenler öncesinde biri Otomatik Piyano olmak üzere en az 2-3 romanını okumalılar bence.
Basit bir kurgusu var, buna karşılık eleştirmek istediği ne varsa dibine kadar sıyırmış. Aslında öyküyü basitçe oklarını hedefe fırlatmak için bir araç olarak kullandığı hemen anlaşılıyor. Yazar Amerikan toplum yapısı özelinde ırkçılığa, adaletsizliğe, eşitsizliğe, açgözlülüğe, şiddete, düzenbazlığa vs vurdukça vuruyor, vurdukça vuruyor. Bunu yaparken kullandığı mizahi dil saldırganlığının dozunu arşa çıkararak daha çok dikkatimizi çekebiliyor. Öte yandan sayfaları çevirdikçe kitabın bir kader-özgür irade tartışması ekseninde ilerlediğini farkediyorsunuz. Burada aslında hikaye ve eleştiriler bir yana yazarın aslında ortaya koymak istediği tüm düşüncesinin bu olduğunu farketmemek mümkün değil. İnsanın mantık dışı davranışlarının olağan sonuçlarını kadere bağlamasına giydirmek kitabın esas amacı gibi görünüyor.
Zaman geçtikçe defalarca okuyacağım bir kitap olarak kütüphanemde yerini aldı. Ancak bana göre yazarın başyapıtı elan Otomatik Piyano’dur.
