Marksistlerin anarşizmi eleştirirken neden çoğunlukla Proudhon'a yönelik yergi yaptıklarını şimdi tam olarak anladım. Çünkü gerçekten Proudhon'un bırakması gereken huyları varmış. Kitabın sonunda çok gereksiz bir cinsiyetçilik yapmış olması çoğu kişiye aha sıçtı dedirtebilir. Ortalarda da homofobi kokan bir cümlesi olduğunu hatırlıyorum.
Onun haricinde sanatla ilgili çığır açmış, solcuların da benimsediği devrimci sanatı geliştirmiş bu kitabında. Dönemin sanata olan kesin yargılarını eleştirerek yeni bir boyut getirmiş. Mesela sanatın 'tanımlanamaz' oluşuna. Pekala tanımlanabileceğini, sadece duygu, teknik, estetik gibi şeylerle değil, adalet ve özgürlük temelinde, felsefi ve bilimsel biçimde yaratım gerektiğini anlatıyor. Ve tabii ki sanatın toplum için olması gerektiğini.
