Seçmeler

Ruhsal ilkellikleri içinde İmgelem ve Bellek çözülmez bir karmaşık olarak görünür. Onları algıya bağladığımızda yanlış
ayrıştırmış oluruz. Anımsanmış geçmiş en basitinden algıyla ilgili bir geçmiş değildir. Bir şeyler anımsadığımıza göre, bir düşlemde geçmiş bir imge değeri olarak belirmektedir. İmgelem yeniden görmek isteyeceği tabloları kökeninden başlayarak renklendirir. Belleğin arşivlerine kadar gidebilmek için olguların ötesinde değerleri bulmak gerekir.

George Sand’ın şu sözleriyle ortaya koyduğu karşıtlığın doğru olduğunu anlar: «Günler bizden gecelerin yorgunluğunu alsın diye yapılmıştır, yani aydınlık günün düşlemleri bizi gece düşlerinin yorgunluğundan kurtarsın diye yapılmıştır.» Çünkü uykunun dinginliği ancak bedenin yorgunluğunu alır. Ruhu her zaman değil, zaman zaman dinlendirir. Gecenin dinginliği bizim değildir. O, varlığımızla ilgili bir iyilik değildir. Uyku bizde bir hayaletler hanı kurar. Sabahleyin gölgeleri süpürmek gerekir; ruhayrıştırmasına dayanarak geç kalmış konukları dışarı atmak gerekir, hatta bir başka çağın ucubelerini yerinden etmek gerekir, ejderhayı ve devi, erkeğin ve kadının özümlenmemiş ve özümlenemez tüm hayvansal artıklarını uzaklaştırmak gerekir.Tam tersine, gündüzün düşlemi, aydınlık bir dinginlikten yararlanır. Melankoliye eğilimli olsa bile, bu dinlendiren bir melankoli, dinlenmemize süreklilik veren uzlaştıncı bir melankolidir. (..)

Shelley, imgelem «gördüğümüz şeyi bize yarattırmaya» yeteneklidir derken, bize gerçek bir olgubilim teoremi sunar. Shelley’i izleyerek, şairleri izleyerek, algının olgubilimi de yaratıcı imgelemin olgubilimine yer bırakmalıdır
İmgelemle, gerçekdışının işlevindeki inceliklere dayanarak, güvenliğin dünyasına, varlığın dünyasına, düşlemin kendi dünyasına gireriz. (..) Gerçek dünyanın bilgisi, karmaşık olgubilimsel araştırmaları gerektirirdi. Düşlenmiş dünyalar, tam uyanıklıkta gündüz düşlemlerinin dünyaları gerçekten ilksel bir olgubilime dayanırlar. Ve böylece, olgubilimi düşlemle öğrenmek
gerekir diye düşünmeye yöneldik.

Evrenle ilgili düşlem (..) bir yalnızlık olgusudur, kökü düş kuranın ruhunda olan bir olgudur. Yerleşmek ve gelişmek için
bir çölü gereksinmez. Kendimizi «yalnızlık durumuna», düşçü yalnızlık durumuna koymamız için bir bahane —bir neden değil— yeter. Bu yalnızlıkta, anılar tablo tablo yer alırlar. Dekorlar drama baskındır. Acı anılar en azından melankolinin dinginliğini kazanırlar. Ve bu durum, düşlem ve düş arasına bir ayrım koyar. Düş, gündelik yaşamın kötü yaşanmış tutkularıyla yüklüdür. Gece düşündeki yalnızlıkta her zaman bir düşmanlık vardır. Bu yalnızlık gariptir. O gerçekten bizim yalnızlığımız değildir.