"Ne kadar kusursuz olmaya çabalarsa çabalasın, annesi sevgisini ona göstermeye pek niyetli degildi. Leeda hiç bir zaman annesinden sevgiyi açığa çıkarmaya yetecek kadar mükemmel olmayacaktı, bunu görebilecek kadar akıllanmıstı artık."
Sanki tek kitapla sonlanmaması, devamı gelmesi gereken hoş bir kitaptı.Yazar anlatırken, gerçekten bahçedeki şeftalilerin, bahçedeki taze çamurun kokusunu alıyor, havanın soğukluğunu kemiklerinizde hissediyorsunuz... Keşke benim şeftali bahçemin sonunda da bir göl olsaydı...
Leeda o ana kadar, onun yüzünün ne kadar solgun olduğunu, gözlerinin altındaki karartıları ve ne kadar yorgun göründüğünü fark etmemişti. Sanki tüm yüzü, aslında anlatamadığı bir şeyi göstermeye çalışıyormuş gibi.
Eğer biri buraya ilk kez gelmişse sevimli olarak adlandırabilirdi. Ancak Murphy için manzara bütün düş kırıklıklarının, yüzüstü bırakılmaların, özgürlüğünün kısıtlanmasının, alıkoyulmanın ve yargılanmasının toplamını ifade ediyordu.
Birisine, senin hâlâ bir çocuk olduğunu nasıl anlatabilirsin ki? Eğer biri seni terk ederse darmadağın olacağını nasıl anlatabilirsin? Öylece söyler miydin?