Sessiz Bir Ölüm
Simone de BeauvoirEn Eski Sessiz Bir Ölüm Gönderileri
En Eski Sessiz Bir Ölüm kitaplarını, en eski Sessiz Bir Ölüm sözleri ve alıntılarını, en eski Sessiz Bir Ölüm yazarlarını, en eski Sessiz Bir Ölüm yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
gülümsüyordu. Kız kardeşimle ben aynı şeyi düşünmüşüz o zaman: minicik çocuklarken gözlerimizi kamaştıran gülümseyişi, genç bir kadının ışıl ışıl gülümseyişini görüyorduk gene. Araya giren yıllarda ne olmuştu bu gülümseyişe?
sevdiğiniz bir insan size: “acı bana!” diye haykırmış, bu haykırışı boşa gitmişse, arkasından nasıl yaşayabilir, bu yaşayışı nasıl kabullenebilirsiniz? buydu kafamdaki soru.
bu yarışı ölüm kazansa bile, en tiksindirici bir yutturmacaydı bu! annem bizi yanı başında sanıyordu; oysa biz, şimdiden onun öyküsünün öte yanına geçmiştik. Her şeyi bilen kötücül bir cindimben; elimdeki kâğıdı görüyor, oyunun içyüzünü biliyordum; o ise, pek uzaklarda, insan yalnızlığı içerisinde çabalamaktaydı. İyileşmek için bütün gücüyle gösterdiği çaba, sabrı, yiğitliği, her şey, bir aldatmacaya alet edilmişti. Çektiği acıların hiçbirinin karşılığını göremeyecekti. Yüzü gözümün önüne geliyordu: “madem iyiliğim için.” Sorumlusu olmadığım halde, benim olan, hiçbir zaman da bağışlatamayacağım bir günahın, umutsuzluk içinde, cezasını çekiyordum.
gözlerim, yanaklarımın orta yerinde, burnumsa, iyicene çarpılmış, yüzümün en altındaymış gibi geliyordu bana. Tuhaf bir şey.
ama sabahı, çaresiz kalmış hayvanların bütün üzüntüsü vardı gözlerinde.
yüzünde böyle bir umutsuzluk havasını, o güne dek hiç görmemiştim: o gün, artık umulacak bir şey kalmadığını anlamıştı.