Sindrella Kompleksi Gönderileri
Sindrella Kompleksi kitaplarını, Sindrella Kompleksi sözleri ve alıntılarını, Sindrella Kompleksi yazarlarını, Sindrella Kompleksi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Bu olmamalı
Kadınlar, aşksız bir yaşam riskine atılmaktansa, çok şeyden vazgeçmeye (okulu bırakmaya, hırslarına sırtını dönmeye) hazır olacaktır. Profesyonel başarının soğuk tahtında çürüyüp gitmek gibi bir kader onlara göre değildi. Her şeyden daha önemlisi, kadınlar, kendilerini bir başkasıyla ilişki içinde yaşamak istiyor.
Bu asaldır; her şeyden önceliklidir.
"Bazıları bağımlı olarak, erkeğin kendini patronmuş gibi hissetmesini sağlayarak kontrol eder," diyor terapist Marcia Perlstein. Bu, erkeğin öz-saygı sorunlarının bulunduğu ilişkilerde sıkça görülen bir olgudur. "Dünyada büyük olmanın yolu, birisi için büyük olmaktır," diye sürdürüyor Perlesteiıı. "Kadın, gerektiği kadar küçük gözükerek ve bu dengeyi çok dikkatli bir şekilde kontrol ederek, ikisinin de asalakça bir bağımlılıkla (symbiotically) kaynaşmış ve 'mutlu' olduğu bir ilişkiyi sürdürebilir."
Ellili yıllarda ideal evlilik, birliktelik (karı-kocanın her şeyi -fikirleri, kanıları, rüyaları, dışavurumları- paylaştığı rahat, yakın bir ilişki) terimiyle tanımlanıyordu. Altmışlı yıllarda ise birlikteliğin ortadan kalktığı, sağlıksız bir bağımlılık olduğu ve ne kadının, ne de erkeğin gelişmesine, değişmesine izin vermeyen bir ilişki olduğu varsayıldı. (Kadınların, bu boğucu "bir likteliği" istemesi, buna ihtiyaç duyması ve bunu geliştirmesi yolundaki tarihsel görüşü bombardıman etme işini özellikle kadın dergileri üstlenmişti.)
Geçen süre içinde bir geri tepme olup olmadığı, kadınların en derinlerdeki benliklerinde bu birliktelik kozasından çıkmayı hiç isteyip istemedikleri sorusu bir yana, öyle gözüküyor ki evlilik birçok kadın için hâlâ bir kaçış yolu (toplumun onayıyla mühürlenen bir özerklikten kaçış yolu) sağlamaktadır. Dış görünüş daha bir özgür olabilir, ama içlerindeki korku kadınları temelde Ellili yılların pembe ufuklara elele yürüyen çift tablosundan hiç de farklı olmayan kaynaşmak, asalakça bağımlı (symbiotic) bir varoluşa itmektedir.
Burada ele aldığımız sorun, psikologların "ayrılma- bireyselleşme" dediği şeydir kişinin (kadın veya erkek), öncelikle ve temelde yalnız olmaya -kendi ayakları üzerinde duran, kendi görüşlerini geliştiren ve yaşama yönelik eşsiz ve kişisel bir bakış açısı bulunan bir insan -olmaya dayanıp dayanamayacağıyla ilgilidir. Birçok evliliği enkaza çeviren de işte bu ayrılma-bireyselleşme denen şeyin yokluğudur.
Kadınlar, başarıyı sahiplemekten kaçınırken, başarısızlığın sorumluluğunu üstlenme fırsatına balıklama atlamaktadır. Erkekler, sorumluluğu koşulların, bir başkasının, vb. üstüne atarak başarısızlıklarının nedenlerini dışsallaştırma eğilimi göstermektedir. Kadınlar ise sanki toplumun paspası olarak doğmuş gibi, olayların suçunu kendilerine alırlar. (Bazı kadınlar, suçu üstlenme heveslerini sanki bu bir tür özgecilikmiş (özveriymiş) gibi göstermekten hoşlanıyor. Ama değil. Suçu üstleniyorlar, çünkü gerçek suçluları yüzleştirmeyi ürkütücü buluyorlar.)
Ruth Moulton'un da dediği gibi, anne "birçok durumda kızının bağımsızlık ve bireyselleşme itkisini açıkça kıskanır, yetersiz ve kızı tarafından geride bırakılmış olmaktan korkar ve mutlu veya doyurucu olmasa da kendi dar yaşam biçimini aklama ihtiyacı duyar."
"Bağımsızlık, kişinin kendi başına başarabileceğini, kendi yeteneklerine, kendi yargısına güvenebileceğini öğrenmesinden kaynaklanır"
"Birçok kadının fobileri aşırı koruyucu ebevyenlere bağlanabilir," diyor Ruth Moulton, "kendi kaygılarını kızlarına aktararak onları korkutan ebevyenlere. kızlarına, yabancı erkeklerle konuşmamaları, eve erken gelmeleri gerektiğini, dikkatli olmadıkları taktirde tecavüze uğrayabileceklerini söylerler." (Elbette kızlara dikkatli olmaları gerektiğinin öğretilmesinin nedenleri vardır, ama bütün bu çocukluk tehtidlerinin ve uyarılarının sakatlayıcı sonuçları, yaşamak istedikleri taktirde sürekli tetikte ve ürkek olmaları gerektiğini öğretmekten ziyade, kendini savunma konusunda kitlesel bir eğitimin çok daha yararlı olacağını göstermektedir.)
Temel güvensizlik ve çaresizlik duygularını gizlemek için cesur, arsız ve bağımsız davranan kadınlarda bir çelişkili mesajlar sistemi ağır basar. Erkek, kadının sahte bir öz- yeterlilik maskesinin arkasına gizlendiğini anlamaz. Erkek de kadının istediğini isteyebilir; sırtını dayayabileceği güçlü, bağımsız bir "başkası." Kadının gerçek ihtiyaçları ortaya çıktığı ve erkek bu ihtiyaçlara cevap vermek istemediği veya veremediği zaman korkunç çatışmalar başgösterir.
Kendini daha iyi hissetmek isteyen kadın, içinde olup bitenleri görerek işe koyulmalıdır. Ülkenin çeşitli bölgelerindeki psikoterapistlerle ve psikiyatrislerle konuştuktan, kadınlarla görüştükten ve çevremdeki kadınların yaşamını gözlemledikten sonra şu sonuca vardım: kadınların kavraması gereken ilk şey, korkunun yaşamlarına ne ölçüde yön verdiğidir.
Usdışı ve kaprisli olan, yeteneklerle, hatta gerçekle hiç bir ilişkisi olmayan korku, günümüz kadınlarında salgın halini almıştır. Bağımsızlık korkusu (ki bu yalnız kalmamız ve kimsenin bizi geçindirmemesi anlamına gelirdi); bağımlılık korkusu (ki bu baskıcı birisini tarafından tüketilmek anlamına gelirdi); yaptığımız işte becerikli ve iyi olma korkusu (ki bu yaptığımız şeyde sürekli iyi olmak zorunda kalmamız anlamına gelirdi); beceriksizlik korkusu (ki bu da kendimizi ezik, çökmüş ve ikinci sınıf hissetmemiz anlamına gelirdi).
Kadınlar, tanım (kimlik duygusu) için başkalarına yönelir. Kendilerini, bir başkasının gözünde görme derecesi öyle yüksektir ki, söz konusu başka kişiye bir şey olması (ölmesi veya ayrılması, hatta belirgin bir şekilde değişmesi) halinde, kendilerini artık göremezler. Üç yıllık sevgilisini kaybeden bir kadın (ki milyonlarcasının duygularını dile getirdiğine kuşkum yok), "Sanki varolmamışım gibi bir duygu," diyor.