Toplum giderek insan olmanın ruhunu yitiriyor.
Merhamet bir taş kayıtsızlığına dönüyor. Bencil arzularımız ve acılarımız dışında, başka hayatlarla olan tüm bağlarımız kopuyor. Sevme yetimizi ellerimizle boğuyoruz.
Yalnızlık, bizi kalabalığın azabından kurtaran en değerli yaşama gücüdür.
Derinliği öğreten, sessizliği öğreten, uzakları öğreten, hayal kurmayı öğreten, hatta unutmayı öğreten bir yaşama mucizesidir.