Ahmet Ümiti ilk defa okuyorum. Kalemi daha çok anadolu kokuyor, aşk kokuyor. Aşkla yoğrulmuş şiirler. Çoğunlukla beğendim. Sevmediğim yerlerde oldu. Alta biraz alıntı bırakıyorum...
Annem yeni gömlekler dikmişti bana,
Kumaşa sinen kokusunu topladım.
Bir kız vardı; gözleri zehir yeşili,
saçının her telinde bir düş asılı;
gecenin sularında yüzmeyi ondan öğrendim.
Yasaktı ay ışığının tenine dokunmak,
dokunulmamış ay ışığını topladım.
Dışarda hep aynı keder,
yapraklar üşüyordu sokakta,
odamızda akşam oluyordu,
süveteri örttüm omuzlarına.
Sen karlı günlerimde açan
Kırmızı güneş gibisin.
Güzelliğini görüyorumda,
Dokunamıyorum sıcaklığına.
