Karanlıkta nazik mırıltılarını dinlerken varlığının bana iyi geldiğini hissettim. Bir bakıma bana arkadaş olmuştu, ki bu son zamanlarda çok sahip olmadığım bir şeydi.
Bir yerlerde meşhur bir alıntı okumuştum. Yaşadığımız her günün bize sunulan ikinci bir şans olduğunu söylüyordu. Bunu değerlendirmek elimizdeydi aslında ancak çoğunlukla yapmıyorduk.
Beni insanlaştırmıştı. Özellikle de o kadar insanlardan uzaklaştıktan sonra.
Bazı yönlerden bana kimliğimi geri veriyordu; yeniden bir birey oluyordum.
Çalıştığımı anlamıyorlar. Aslında hayatımı kazanmaya çalışıyorum. Sırf takım elbise giymediğim, kravat takmadığım, evrak çantası veya bilgisayar taşımadığım ve maaş bordrom ya da vergi karnem olmadığı için asalak olduğumu düşünemezsiniz.