İpi kopmuş, yırtık bir uçurtma
Gibi geçti ömrün
Savruldun ordan oraya
Sonunda takılıp dalına acının paramparça
Ona tutundun, yaprağı oldun kaynayıp
Bu yüzden işte, kendini yakan yalnız
Tuhaf bir alevdin
Hayatta sen en çok yanmayı sevdin
Yakınıyor olmalı meleklerine
Tanrı hazretleri benden...
Öyle kızıyorum ki şu çocuğa
Asi, küstah
Sallayıp duruyor parmağını aşağıdan
Karanlık sözler ederek
Doğduğundan beri bana:
Ne silinmez yazıymış bu böyle
Yazmamış, kazımışım alnına