kitap üç bölüme ayrılabilir: ilk olarak; insan-yaratıcı ilişkisi, bdt söylemleri, insanın misyonu, anlamlı bir hayat üzerine denemeler yer alıyor. bu konularda hocanın dilini etkili buluyorum. iç kaynakları uyarıyor, müslüman kimliğinin gereklerini hatırlatıyor, dümene geçmeye davet ediyor.
ikinci bölüm metafizik, teoloji, felsefe, linguistik felsefe, ontoloji, din-bilim ilişkisi üzerinde duruyor. son bölüm de osmanlı son dönemi sekülerizm ve irtica çatışmaları, inkılaplarda ulemanın saf dışı kalması, darülfunun’un kurulması ve kapatılmasına kadar geçirdiği süreçleri anlatıyor. bu bölümde çıkarım yapmak güç. hoca etliye sütlüye karışmamayı tercih etmiş görünüyor. yine de dönemin iktidarı, eğitim kurumlarının kendilerine rahatsızlık vermeyecek fonksiyona ve müderris kadrosuna ulaşmasına yoğun çaba göstermişler. bu vesileyle, kapatılan ilahiyat fakültesinin görevini icra eden -edebiyat fakültesi bünyesindeki- islam tetkikleri enstitüsü iktidarın laiklik çabalarının sözcüsü durumundaydı, denebilir.
son olarak, son iki bölümün genel okuyucuya uygun olduğunu düşünmüyorum, ilgili disiplinlerde temel gerektiriyor.
