Abdülhak Hamit ise insanların nazar ve alakalarının merkezinde olmaktan rahatsız değildi, bilakis gayet memnundu. Hatta bu, Hamit için bir yaşam gıdasıydı. Çünkü Hamit çocukluktan beri şımartılmayı seviyordu. Kendisi, "Ben dalkavukluktan, beni eğlendiren adamdan, nasihatten hoşlanırım."