Tarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1
Kadir MısıroğluTarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1 Gönderileri
Tarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1 kitaplarını, Tarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1 sözleri ve alıntılarını, Tarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1 yazarlarını, Tarihten Günümüze Tahrif Hareketleri 1 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Nitekim Vehhabi diye adlandırılanlar:
«-Biz itikadda selef, amelde Hanbeli mezhebindeniz. Esasen Ahmed b. Hanbel, itikad hususunda selefin nasçı, yani Eseriye kolunu temsil eder: Onun, amelde de yolu budur Bu sebeple, biz, itikadda ve amelde Hanbeli'yiz; Vehhabilik diye bir şey yoktur Abdül-Vahhab, ilmen ve filen bu mezhebin yenileyicisi ve şeyhülislamıdır» derler.
Ancak bunlar; çıkışlarında, kendilerini hakiki muvahhid, diğer Müslümanları ise adeta müşrik sayarak çok sert ve katı bir anlayışla hareket etmişler; feci bir aşırılığa vararak, İslam camiası arasında köklü ve berbat bir fitne uyandırmışlardır."
Filibeli Ahmed Hilmi a.g.e. .. sh:247 vd. (Ziya Nur notundan)
Bugün Vehhabiler, bu sertliklerin çoğundan vazgeçmiş görünmektedirler. Böyle olmakla beraber -aynen Şiiler gibi- Dünya'nın neresinde Müslüman varsa, orada faaliyet göstermekte ve Vehhabî inancını yaymaya çalışmaktadırlar. Mekke'deki "Râbitatü'l-Âlemi'l-İslâmî" teşkilâtı, bu faaliyetlerin merkezidir.
Hâlbuki bir insanın küfürle ithamı çok tehlikelidir. Zira isâbetsizlik hâlinde bunu iddia edenin kendi kâfir olur. 329
329 Ebû Hureyre (r.a.) rivâyetiyle Rasûlullah (s.a.v.)'in: "Bir kimse, (mü min) kardeşine «Ey kâfir!» derse, onlardan birisi kâfir olur: " buyurduğu bildirilmiştir. (Sahih-i Buhâri, 5638 numaralı hadis) Aynı hadis-i şerif, Abdullah ibn-i Ömer rivâyetiyle Sahih-i Müslim'de de mevcuddur. (Sahih-i Müslim, 92 numaralı hadis)
Vahhabîlerin tekfir hareketleri: Halbuki Şefaat haktır, âyetle sâbittir.
"Amel, imanda dâhildir. Tevhid'den maksad, tevhîd-i amelidir (amelde birliktir). Tevhid'de Kelime-i Şehâdet yeterli değildir. Herhangi bir şeyi veli, vesile ve mürşid edinmek küfürdür.
Allâh'ın sıfatları, hakikî sıfatlardır: Tevessül, küfür ve şirktir. Meleklerden, peygamberlerden ve ruhlardan meded ummak küfürdür. Peygamberden şefaat umulamaz. Peygamber'in ve Kur'ân'ın tebliğinden ayrı olarak, dine giren şeyler bid'attır: Kabirler üzerine kubbe yapmak, adak adamak küfürdür; ziyaret sapıklıktır. Amel'deki dört mezhebe cevaz vardır: lâkin itikaddaki mezhepler yasaklanmıştır. Tarikatlara girmek ise, küfürdür.
Esaslardaki bu ayrılıklardan başka, fürûatta da bazı ayrılıklar ve farklılıklar vardır. Bunları da şöyle özetlemek mümkündür: Vakıf müessesesi bâtıldır: Bu anlayışa göre Vehhâbiler, girdikleri İslâm beldelerindeki bilhassa Mekke ve Medine'deki, muazzam Osmanlı vakıflarını dağıtmışlar ve yağmalamışlardır.
...
Görülüyor ki ortada şirk sayılmayan tenkîd edilmeyen bir dînî hareket kalmamaktadır."
Filibeli Ahmed Hilmi a.g.e. .. sh:275
Vahhabilerin "yıkıcı"lıklarından bir örnek!
1932 yılında "Suudî Arabistan Krallığı" kurulmuş oldu. Suudiler, öteden beri Vehhabiliği benimsemiş olduğundan ilk olarak Mekke'deki "Cennetü'l-Muallâ" ile Medîne'deki "Cennetü'l-Baki" mezarlıklarını târumâr edip dümdüz bir tarla hâline getirdiler. Muallâ Mezarlığı'ndaki Hz. Hatice'ye âid türbe, Hz. Ömer'in ve Bakî Mezarlığı'ndaki Hz. Osman'ın kabirleri üzerindeki muhteşem türbeler ve emsâli pek çok sahabe kabri yerle bir edildi.
Minare yapımı ve namazdan sonra tespih kullanılması yasaklandı. Mekke ve Medine dâhilindeki paha biçilmez hat örnekleri, asılı oldukları yerden indirilip yakıldılar.325
Vehhâbiler'in yeniden sahneye çıkışları, İngiliz emperyalizmi ile alâkadardır: Sultan Abdülhamîd, İngiliz emperyalizmine karşı, bir Hilafet propagandası ve siyâseti gütmeğe başlamıştır: Bu siyâset, saldırgan değil, savunma ve korunmayı esas alan bir mâhiyeti hâizdir. Bu sırada Suûdiler'i ve Vehhabiler'i, İngiliz oyuncağı olarak görüyoruz. Sultan'ın Hilâfet siyâsetine karşı, İngiltere, O'nu, kalbgâhından vurmak istemekte ve bunun için de Suûdiler'i ve bazı Jön-Türkler'i kullanmaktadır.
Filibeli Ahmed Hilmi a.g.e. .. sh:271 vd. (Ziya Nur ilavesinden)
Osmanlı Devleti'nin,
Devletin dış ve iç gâilelerle meşgul olmasından istifade eden, Suûd bin Abdülazîz, nâmertçe ve hâince bir hareketle, Medine'yi zaptediyor:
"Seyyidü'ş-Şühedâ" diye anılan Hazret-i Hamza'nın ve sâir İslâm büyüklerinin türbelerini yıkıyor. Halkın ricâsı ve ümmetin nefretinden çekindiği için, Ravza-i Mutahhara'ya dokunmuyor. Yalnız, Peygamber'in merkad-i mübarekindeki mücevherleri, incileri ve kıymetli eşyayı gasp ederek memleketine gönderiyor.
...
Suûd, İslâm ve Müslümanlar'ı temsil eden ve onların rahat ve huzurunun yegâne teminâtı olan Osmanlı Devleti'ne isyan etmekle, İslâmi şuurdan ne derece yoksun olduğunu, mensûbiyet iddiâ ettiği kendi dininin düşmanlarına hizmet ettiğini açıkça gösteriyor.
Filibeli Ahmed Hilmi a.g.e. .. sh:271 vd. (Ziya Nur ilavesinden)
Kanlı Hareket: Vahhabiler, Mekke ve Meddine'yi kana bulayacak kadar..
Müslümanlar'ın geri kalmışlığını, onların hurafe ve bid'atlara saplanıp kalmalarıyla izah eden Abdülvehhab, fikirlerini önce söz ve yazı ile müdafaa ediyordu. Sonra Suudilerle birleşerek silâha sarıldı.
Vehhabîler, 1800'lü yılların başında Mekke ve Medine'ye saldırdılarsa da geri püskürtüldüler. Fakat rahat durmayıp isyan ve ihtilâl hareketlerine devam ettiler. Hacıların yollarını kapattıklarından 1813 yılında Mısır vâlisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa, onları tenkîle memur edildi. Kavalalı, oğlu Tosun Paşa'yı Mekke ve Medine'ye göndererek Vehhabîleri Necid'e kaçıp sığınmaya mecbur bıraktı.
Osmanlı tarihinde devletin en sıkıntılı bir zamanına rastlayan Vehhabi isyanlarının tafsilâtı şöyledir:
Abdülvehhab'ın fikirlerini Osmanlı'ya isyan için bir bahâne sûretinde benimseyen Suud Ailesi, XIX. asrın başlarında Necid'de fiilî bir "Çöl Emirliği" şeklinde ortaya çıkmış bulunuyordu. İlk olarak 1803 yılında Taif'i muhasara ederek ele geçirdiler. Şehri yağma ettiler ve ahâliyi kılıçtan geçirdiler. Bölgedeki Osmanlı askerlerinin azlığından istifade ederek Mekke'ye girdiler. Sonra Cidde'yi kuşattılarsa da başarılı olamayıp geri çekildiler. Mekke ellerinden alındıysa da Tâif Kalesi'nde tutunmaya muvaffak oldular.
Vehhabilik
Vehhâbilik, Harran'da 1263 yılında doğmuş bulunan İbn-i Teymiye'nin fikirlerini esas ittihaz eden Muhammed b. Abdülvehhab (1703-1787) tarafından başlatılmış olan bir yarı dinî, yarı siyasî harekettir. "Yarı dinî, yarı siyasí" dememizin sebebi, Suud Ailesi'nin Vehhâbîliği benimseyerek onu Osmanlı'dan kopmak için fikrî bir bahâne olarak kullanmış bulunmasıdır.
Bazılar Vehhabîliği bir mezhep kabul ettiği hâlde, biz "hareket" diyoruz. Çünkü Vehhabîlik'te ictihad gerektiren her meseleye dâir bir görüş mevcut değildir. Onlar daha ziyâde "bid'at karşıtı" olarak bilinirler. Hâlbuki bid'atler "bid'at-ı hasene" ve "bid'at-ı kabîha" olarak ikiye ayrılır. Bidat-ı hasenenin, (minâre ve tespih gibi) sünnetin mazmûnunda mevcud olduğu kabul edilir.
Suud Devleti'nin kurucusu Abdülvehhab'ın eniştesi idi. Suud Ailesi, Abdülvehhab gibi Arabistan'ın Necid Bölgesi'nde yaşıyordu. Burası ulaşımı güç, göz önünde olmayan bedevîlerle meskûn bir yerdi.
Tecellî-i ilâhiyenin -mü'minlere teveccühü itibariyle- celâlden cemale doğru hızla dönmekte olduğu bir mevsimde bulunduğundan dolayı -her gün- biraz daha gelişmekte olan münâkale (ulaşım) ve muhâbere (haberleşme) imkânları sebebiyle dehşet verici bir çapa ulaşan bugünkü tahrif hareketlerinden kâmil bir netice hâsıl olması mümkün değildir. Zira murâd-ı ilâhîye ters düşmenin neticesi, -her ahvâlde- mutlak bir hüsrandır. Murad-ı ilâhî ise, beşerî irâdelerin üstünde olup her şeyle birlikte İslâm'ı tahrif maksadı güdenleri de ihâta hâlindedir. Bu sebeple murad-ı ilâhîye mugâyir olarak her ne tedbir alınırsa alınsın, o tedbirin karşısına daha büyük bir mânia çıkacaktır. Zira esbâba tevessül ile vâkî olan bütün faaliyetlerden, ancak onların murad-ı ilâhîye tevâfuku nispetinde bir netice elde edilebilir. Beşerî faaliyetler sonucu olan "bereket" veya "bereketsizlik"in temel sâiki budur. Zira bu âlemde esbâbın gerçekleşmesi, "murad-ı ilâhî"ye tâbîdir.
Sayfa 16Kitabı okuyor