“Lacan, bu her zaman çoktan kaçırılmış olan kavuşmanın temsilcisine “objet petit a(utre)” adını vermişti, arzunun sebep nesnesi olarak “küçük öteki” ( “büyük öteki” ise simgesel düzendir, dil, yasa, iktidar, kültür, gelenek din vb.) Lacan’ın “sisteminin” düşünce ve pratiğinin pivot kavramıdır, ama aynı zamanda en kaygan, en az tanımlı kavramı... hep eksik kalandır, varolan ya da ele geçen bir “nesnede” eksik kalan, çünkü o nesneden fazla (“artık”) olan kısmı; yitirilmiş bir hazzın hatırlatıcısı ve bir “Mutlak Yapıtın” elimize geçebilen kırıntısı. İki nokta eklemeliyiz. O yitirilmiş haz retrospektif bir gerçekliktir, ancak yitirildiği anda, yitirildiği için ortaya çıkar, bir etkinlik haline gelir. Yokluğuyla kışkırtılır. İkincisi objet a’nın imgesi yoktur, fotoğrafı çekilemez; geçici temsilciler bulur ama kendisi gösterilebilir değildir- bir şekilden bir yüzden çok bir ifadedir; ifadeden de çok ifadenin sönerken belirmesi- ve tersi. Böylece cennet ve cehennem haline gelir hayatımız.”