Ses: “Çok iyi; Şimdi sana bir şey daha göstereceğim.” Ses bunları söyledikten sonra Timuçin’in gözleri tekrar karardı ve kendini başka bir yerde buldu.
Şimdi bir laboratuvarın içinde görünüyordu.
Laboratuvarda bir sürü bilim insanı vardı, hepsi de heyecanlı görünüyordu.
Bir de ortada büyük bir kapsül vardı ve kapsülün içinde bir çocuk yatıyordu.
Gözlerine inanamadı bu çocuk kendisiydi
***
Zihnimdeki sesi duyduğumda, gözlerimi açtım. Saat sabahın beşiydi.
Yatağımdan kalkıp, pencereye yürüdüm.
Dışarıda, fantastik evrenin ışıltılı manzarası karşıladı beni.
Uzaklarda, devasa ağaçların arasında, kristal kuleler parlıyordu.
Yakınımda, renkli kuşların, kelebeklerin ve ejderhaların kanat çırpışları duyuluyordu.
Hava, tatlı bir bahar kokusuyla doluydu.
