Kalbimiz her yerde, her şeyde 'Allah, Allah' dedikçe tüm varlıklar bize dost, arkadaş görünür, ağaç, taş, kurt, kuş bizimle bir söyleşiye tutuşur. Söyleşe söyleşe bir ilahi korunun tam ortasında evrenin müziğinde kayboluruz. Böyleyken yalnızlık sadece ölü harfler lügatinde bir kelimeden gayrı nedir?