Rüzgârın On İki Köşesi'nin 14. öyküsü, "Görüş Alanı", iyi bir öykü diyemeyiz bence.
Bu öyküde yazarın tasvir ve betimlemeleri yerine diyalogların öne çıktığını görüyoruz: mars yolculuğundan geri döndüğünde görme yeteneğini, ama bizlerinki gibi görme yeteneğini kaybeden adam ve arkadaşıyla ya da ona yardım etmeye çalışan görevlilerle diyalogları üzerinden başka bir görme yetisi, ilahi ve ulvi bir görü yeteneği kazandığı anlatılıyor, ancak öykü yazarın üslûbuna alışanlar için yavan kalıyor diyebiliriz. Kötü değil, ancak bence daha uzun bir öykü olmalıydı, çünkü son kısım ilahi ışık ve ilahi olanı baş karakterin görebildiği iddiası bu anlamda bir tavrın daha doğru olacağını düşündürdü bana.
**
Rüzgârın On İki Köşesi 15. öykü: Yolun Yönü
#65341539
