Samimi değildik hayır
gülen gözlerimizde
ağlamak vardı
susmak bir başka acıydı
konuşmak bir büyük günah
öyle bir dünyaya açılmıştı gözlerimiz
çıkmak istedik
oysa tüm kapılar dardı.
Yalnızım
soğuk bir denizin maviliğinde
içim dışım kupkuru,
kırılıveriyor elimi attığım her şey
tuzla buz oluyor sevgiler
ıssızlaşıyor geçtiğim yollar
gölgem bile korkar oluyor benden.
ah, kim bilebilir?sevdiğimiz kadın
el ayak çekilince ve koyu gölgeler arasında
penceresinde geç saatlere dek ışık
ne okur yalnızlığında, nereye dokunur?