Tutunamayanlar, aslında hepimizin yaşamının birer parçası. Bazen karmaşık, hep bir anlam aradığımız fakat anlamsızlıklarda boğulduğumuz, bazen kendi kabuğumuza çekildiğimiz, iç konuşmalarımızla geçen sıradan yaşantılarımız gibi. Bazen korunaklı evlerimize hapsolduğumuz, kendimizi güvende ve mutlu hissettiğimiz hayatımızın içi boş görüntüsünün bir yansıması.
Selim’in de dediği gibi kimse, karşısındakinin parçalanışını görmek istemiyor. Ailemiz, en yakın arkadaşlarımız, dostlarımız dediğimiz insanlar hatta aşık olduğumuz günseli bile görmek istemiyor bazen dağılışlarımızı. Ancak parçalandıktan ve iş işten geçtikten sonra belki bir Turgut Özben, tutunamayanların sözcüsü, evli ve iki çocuk babası Turgut özben, bir trene atlayıp istasyon istasyon gezip bu parçalanışın temelinde bir “neden”, bir “anlam” arıyor ve belki de bulmayı umduğu şey kendi varlığının anlamı oluyor.
Tutunamayanlar’ı yarım bırakmayın ey sevgili okurlar. Yarım bırakılacak onca eser varken bu nitelikli, derin; bu kitapların şahı olan kitabı zorlayarak da olsa okuyup bitirin. 2 ay bile sürse inanın buna değer:)
Not: kitabı okuma sürem 2 ay gibi uzun bir süreç değildi. Uzun bir süre ara vermek durumunda kaldım yine de buna rağmen uzun bir okuma süreci oldu elbette :)
Tutunamayanlar 
Oğuz Atay
