Ali Ayçil’in okuduğum ilk kitabı ama kesinlikle son olmayacak. Yollara, şehirlere, mevsimlere, insanlara yeni bir perspektiften bakmak isteyen herkes bu deneme kitabını okumalı.
“Kendini hatırlatmayı bıraktığında, herkes seni unutmaya hazırdı…”
“İnsan, sonunda bir avuç toprakla baş başa kalacağına göre neden bu kadar telaşla saldırıyor hayata?” demeyeceğim. Çünkü insan budur.”
“Adam, içindeki topraktan artık yeni bir filiz çıkmayacağına kanaat getirdiği için, kendisini bütünüyle beyhudeliğin kollarına bırakmış. Aslında bu onun hem hayattan öç alma hem de hayatta kalma yöntemiymiş. Günleri cansızlaştırmazsa, canından olma ihtimali varmış. Can, çıkmadan biraz önce her zamankinden daha tatlıymış…”
