Erendiz Atasü yıllar önce duyduğum, okumayı ise sürekli ertelediğim bir yazardı.
Bambaşka bir şehirde, ikinci el kitaplar arasında buldum “Uy Karadeniz Uy”u... Hoş bir tesadüf dedim, hiç düşünmeden aldım kitabı. Elimden düşürmeden okudum desem, yeridir.
İçindeki ilk öykü, “Artakalan”, çok sert bir şekilde çarptı yüzüme. Kendimi dusundum, kendi hayatimi... Ve sonra oykuyu... Gunumuzdeki tahammulsuzlugu dusundum, bir de oykuyu... Sarsildim, inanamadim. Bir oykuden bu kadar etkilenmis olamam dedim, devam ettim.
Diger oykuler de beni sarsti. Durup dusunmemi istedi sanki yazar benden. Ne istiyorsun, yasiyor musun, neye kiziyorsun, nesin sen diye sormami sagladi.
Anladim ve degistim diyemeyecegim ama farkina vardim ve degisiyorum diyebilecegim gonul rahatligiyla... Yasamak boyle her seyi kucaklamak sanki... Ofkeyi kucaklamak, aciyi kucaklamak, sevinci...
Son olarak belki de tek diyebilecegim, okuyun, dusunun ve fark edin artik...
