Uyku
Haruki MurakamiUyku Gönderileri
Uyku kitaplarını, Uyku sözleri ve alıntılarını, Uyku yazarlarını, Uyku yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hiç kimse bendeki değişikliğin farkında değildi. Benim hiç uyuyamadığımın, durmaksızın kitap okuduğumun, aklımın gerçeklikten yüzlerce yıl, on binlerce kilometre uzakta bir yerde olduğunun hiç kimse farkına varmadı.
Sese dönüşmeyen o çığlık içimde kapalı kalmış, vücudumu hâlâ titretmeye devam ediyordu.
Gözlerimi kapatıp, atabileceğim en yüksek çığlığı attım. Fakat bu çığlık ağzımdan dışarı çıkmayı başaramadı. Dilim havayı titretmeyi başaramamıştı. Çığlığım, vücudumun içerisinde sese dönüşmeksizin yankılanmıştı sadece. O sessiz çığlık vücudumu dolaşmış, kalbimin titreşimleri durmuştu. Kafamın içi, bir an bembeyaz bir bulut tabakasıyla kaplanıverdi. Çığlığım, vücudumun en ücra yerlerindeki hücrelerime bile ulaşmıştı. İçimde bir şeyler ölmüş, bir şeyler eriyip gidivermişti. Patlayan bir havai fişek gibi, boşluktaki titreme benim varlığıma ait birçok şeyi, acımasızca kökünden yakıvermişti.
İşte benim hayatım böyledir. Daha doğrusu uyuyamaz hale gelmemden önceki hayatım böyleydi. Ana hatlarıyla söylemek gerekirse her gün aşağı yukarı aynı şeylerin tekrarıydı. Basit bir günlük tutuyordum, ama iki üç gün yazmayı unutunca neyin hangi gün olduğunu ayırt edemez hale geldim. Dün evvelsi günle yer değiştirse bile hiç tuhaf gelmeyecek gibiydi. Bu nasıl bir yaşam, diyordum arada sırada. Bunu söylerken bir sahtelik hissediyor değildim. Yalnızca şaşırıyordum işte. Dünle evvelsi günü ayırt edemememe, böyle bir yaşam içerisinde sıkışıp kalmış, yutulmuş olduğum gerçeğine.
Ne oldu da bir anda uyuyamama hastalığına yakalandım, sonra ne oldu da aniden tekrar düzeldim bilemiyorum. Bu uyuyamama hali uzaklardan, rüzgâra kapılıp gelmiş kalın, koyu, karanlık bir bulut gibiydi.
Uykusuzluk
Günün ağarmasına yakın nihayet göz kapaklarım ağırlaşır gibi oluyordu. Fakat tam olarak uyku denemezdi buna. Uykunun kıyısı diyebileceğim bir şeyi parmak uçlarımda çok hafif hissedebiliyordum. Öte yandan bilincim tamamen açık oluyordu. Hafifçe uyukluyordum. Fakat ince bir duvarla ayrılmış yan odada bilincim tüm berraklığıyla açık oluyor, öylece beni izliyordu. Bedenim yalpalaya yalpalaya loş odanın içerisinde sürüklenirken, kendi bilincimin bakışlarını ve soluk alıp verişlerini hemen yanı başımda hissetmeye devam ediyordum. Ben uyumaya çalışan bir bedendim ve aynı zamanda uyanık kalmaya çalışan bir zihin.
'Güzel olan güzeldir, bu yeterli değil mi?'
Otuz yaşıma girdim. İnsan otuz yaşına girince anlıyor, otuz yaşına girildi diye dünya sona eriyor felan değil.
Ben uyumaya çalışan bir bedendim ve aynı zamanda uyanık kalmaya çalışan bir zihin.
Sayfa 8Kitabı okuyor