Kitap betimlemelerle dolu, yoğun anlatıma sahip, biraz ağır bir dil, duygu anlatımı yüksek, (olayları yoğun duygu anlatımıyla değerlendiren) biraz yorucu ve sıkıldığım bir okumaydı. (kitabı belki de sıkıcı yapan etmenlerden biri betimlemelerin çok olması olabilir) Tekdüze ve durağan ilerleyen kendi içinde pek bir farklılık belirtisi olmayan, baş karakterin devinimleri ile dolu bir eser.
Hiyakeyeye yazarın çocukluğuyla benzer bir çocukluk hikayesi ile giriş yapılıyor; yarı otobiyografik bir hikaye denilebilir. Kitap ince işlenmiş bir karakter anlatımına sahipti. Hikayenin içeriğindeki mektuplar oldukça başarılıydı; kitabı bu yönüyle sevdiğimi söyleyebilirim. Bence aşk romanından ziyade karakter analizlerinden ötürü psikolojik bir romandı aynı zamanda: Yazarın, iki kadın karakterini incelerken ve baş karaktere yazılan, tamamen okuyucunun yorumu dediğim; son mektupta, bunu rahatlıkla gözlemledim.
Son olarak; sayfa sayısının böyle bir hikaye için çok olması sıkıcılığını arttırmış diye düşününsem de, belki de böyle bir hikaye için, olduğu gibi -betimlemelerin çok, duygu anlatımının yoğun- olması gerekliydi.. Kitabın içeriği-konusu beni sıkmış ve bana hitap etmemiş olsa da etkileyici ve başarılı bir eser olduğunu söyleyebilirim.
Bencillikle lekelenmiş sevgi ifadeleri sempati uyandırmaktan uzaktır; yürek her türlü ince hesaptan ve yarar beklentisinden nefret eder.
(S.163)
