Bizim toplumda aile travmalarının aktarılmadığı çocuk olduğuna inanmıyorum. Tam da yaşayan bir insanın aslında olmadığı gerçeğine gözlerimizi kapatmazsak toplum ve biz hem ilerleyeceğiz hem sağlıklı birey olacağız. Nesiller boyu aktarılan yokluğun gerçekliğini,acısını,iyileştirilebilirliğini anlatan çok faydalı olduğunu düşündüğüm bir kitap.
Benzer şeklide birçok kötü annelik görmüş kişi için anneleri asla bütün olarak görünmez.Bazen yatak odalarında saklanırlar.Bazen takınılmış sahte bir yüzun arkasına saklanırlar.Bazen"yüzlerini giyinirler" ve dışarıya çıkarlar.Daha uç bazı örneklerde çocukları için KARTONDAN YAPILAN EV gibidirler..
Her tarafımı kuşatan pembe bir battaniye ile sarılmak istiyorum.Güvenle sarılmış,güvenle sarmalanmış hissetmek istiyorum.Güvenli.Bu yeni bir his gibi görünüyor.Sıcak güvenli bir yerde,etrafımda birçok korumayla sarmalanmış olmak...EĞER GÜVENLE SARMALANMIŞ OLSAYDIM, KENDİ KENDİMİ KUCAKLATMAYA İHTİYACIM OLMAZDI.
Eğer anne sizi bazen rahatlatıp bazen de kontrolden çıkıp dövüyorsa onun yanına gitmenin güvenli olup olmadığını nasıl bilebilirsiniz ki(ihmâlkar yada kötü davranan anne/ baba sıklıkla iyileştirilmemiş tramva kurbanlarıdırlar)
Hayatında annesinden duygusal olarak eksik kalmış bireylerin okuyup okuduklarını hayatına kazandırmak üzere uygulamaların olduğu, bazen hüzünlendiren bazende içindeki eksikliğinin nedenini anlayarak buruk bir mutluluk yaşamaya neden olan bir kitap...