Sınıfta kalmak gibidir hayatta kalmak...
Tek farkı sınıfta kaldığında bir sene tekrar yaparsın, hayatta kaldığında da ölene kadar. Aynı şeyleri yaşamak zorundasındır. Bu da yaşanan o kısır döngüde acılarını pekiştirir. Yaşayarak öğrenirsin. Umutların tükenir. Ve yaşlanırsın o tekrarları görerek. Eski anıların depreşir hep. Yaşlandıkça insanlar huysuzlaşır, çocuklaşır, kafaları da geçmişe takılı kalıp bir hesap makinesi gibi işler... İçimize yolculuk yaparız. Uçsuz bucaksız bir yol bekler bizi... Kapılar vardır o tozlu koridorlarda. Hangi kapıyı açsan kendinle karşılaşırsın... Evet sınıfta kalmak gibidir hayat... Hayat bir dersse, biz o dersleri ya kaçırmış ya da bütün derslerimiz boş geçmiş... Karmakarışık düşünceler şimdi olduğu gibi beynimizi kemirir... Neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayamayız. Bildiklerimiz de geçerliliğini yitirir. Doğrularımız yanlış olur. Yanlışlarımızsa daha da belirginleşir.
Eymir, gençlik parkı, ulus, akman pastanesi, atakule, kızılay, tunalı, yüksel- konur sokak, mülkiyeliler, ayrancı, kuzgun sokak, keremeyle, tunus caddesi, bestekar sokak... Ankara'nın kaldırımlarında soluk alıp vereceğiniz bir ankara romanı...
