"İnsanın yüzleşmesi bitmediği sürece yolun sonuna gelemez. Yüzleşmeden hayatını kaybetse dahi genetik kodları gelecek nesillerine bu yüzleşmeyi aktarır.." böyle diyordu yazar. İnsan ân içinde yaşadığı olayların geçmişi ile ilgili ve dahası şuan bir başka insan ile ilgili olduğunu bilse nasıl yaşardı acaba? Zamanla yolumuzun kesiştiği her insanın bize bir öğretmen olduğunu ve ondan bir şeyler öğrenmeden, şimdiki 'ben'i öğrenmeden çıkmayacağını bilmek gerekli.. "Yakaza, Arapça'da uyanıklık hali" demekmiş. Bizler de uyanıklık halinde yaşayıp uyanacağımız günü bekliyoruz. İlk kitapta olduğu gibi sürükleyici bir olay peşinde insanların birbirlerine köprü olduklarını ve her insanın kendi uyanışını tamamlamadan çevresine faydalı olamayacağını anlatmış yazar. Kader olgusunun varlığına ama bu olguyu her şeye kader, kısmet demekle olmadığına, bir döngüdeki zincirleri kırmadan ilerlemenin güç olduğuna değinilmiş. Emeği geçenlere teşekkürlerimi sunuyorum. Bir alıntı; "Bir insanın kendi ile yüzleşmesi kadar zor ve ağır hiçbir şey yoktur."

Songül Yorulmaz