Şair duygularını ve yaşanmışlıklarını doğaya giydirmiş. Neredeyse bu sayede doğa konuşan bir insan suretinde okuyucuyla kucaklaşacak.
Okurken kendimi titreyen bir yaprağın altında gölgeleniyormuşum gibi hissettim.Bazende asma bahçelerinde güneşin ışıklarının kalbimde ışıdığını. " ben bu karanlıkta aydın bir kuzuyu düşünüyorum gelsin de yorgunluğumun otlarını otlasın o ! diyor. Nasıl da hüznünün rengini bozmuyor. Mavi,hüznün kale kapısını deviriyor. Şair dökülüyor ama yıkılmıyor. Hasreti ve rengini, hüznü ve dehşetini
anlatan şair, sanki rüzgarın nefesinden kah uzaklaşıyor kah yakınlaşıyor." Kızıl gülün sırrını çözmek bizim işimiz değil. Bizim işimiz belki kızıl gülün büyüsünde yüzmektir. " diyor. Kırmızının efsunlu bakışı. Kırmızı bir darbe oluyor, duyguların inip kalktığı kuşanmışlık ve kuşatılmışlık makamına... Şiir güzeldi şair kıymetli..
