Yay Yağışı
Ahmet Hamdi TanpınarYay Yağışı Gönderileri
Yay Yağışı kitaplarını, Yay Yağışı sözleri ve alıntılarını, Yay Yağışı yazarlarını, Yay Yağışı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Aşk bile bende bir tür kaybetme korkusundan başka bir şey değil.
İnsan hayatı sandığımız kadar değişik değildir. Şartların arasına, mühim anlarda kendi tecrübenizi olduğu gibi nakledin, en başka türlü hayatı doldurmuş olursunuz. İyi günler... Bu yağmurlu yolculukta, gökyüzünü tepemize mavi, büyük, tek bir çiçek gibi asan, telgraf tellerinin hemen alt çizgisinde, pencerelerin camlarında her yağmur damlasını bir elmas yapan kısa güneşli anlar gibi...
Dünyanın belki en iyi kalpli insanları. Ama ne yaparsın ki hepsi dertli. Kendi dertleri değil! Başkalarının derdi. Etraflarındaki hiçbir şeyi unutmuyorlar. İşinden haksız yere çıkarılan vatman, tamir edilmediği için yıkılan ev, çocuğuna iyi bakmadığı için ölümüne sebep olan komşu kadın, ayna taşı çalınan çeşme… Hepsini biliyorlar. Hepsini hatırlıyorlar ve birbirlerine hatırlatıyorlar. Biri öbürünü tamamlıyor, tamamlarken bir başkasını hatırlıyor. Tam gayri memnun denen şeyin kendisi. Faciadan başka şeyden hoşlanmıyorlar. Öyle ki, kendi hayatları yok artık. “Nasılsınız?” der demez, zincir başlıyor.
Birbirlerinin kudretlerini tek bir bakışta ölçüyorlar, lahzada açmazlar kuruyorlar, dostça gülüyorlar, hemen ilk fırsatta iki tarafın da bozacağı ittifaklar aktediyorlardı.
Hayatına bütün müdahalesi kendi kendisini göz hapsine almaktan ileriye gitmiyordu.
Bir şeyi yıkamadan geçici bile olsa, ikincisini kabul edemeyen o biçare insanlardandı.
Ağacın, komşu bahçe ile bulunduğu yer arasında bir türlü karar verememiş gibi darmadağın, bir kısmı duvara yapışmış, bir kısmı duvarın üstünden aşmış haline her gördükçe şaşırıyordu.
"Tıpkı benim gibi."
"Beraber olmak yetmiyor mu? Her dakika bir hareketle düşüncelerimizi birbirimize anlatmak mı lazım?"
Hiç anlamadığı bir ihtiyaçla onu taklit etti ve bundan garip bir rahatlık duydu.
Kadının yüzüne korka korka baktı. Hayır gözleri daha kuruydu. Ve biçare tebessümü tek dişini hâlâ sönük bir kandil gibi parlatıyordu.
Sanki şahsiyetinin mayası olan o çirkin ve talihsiz doğma şuurunun verdiği acılığı bile unutmuş, âdeta yavaş yavaş ve yeniden doğuyordu.
Göz korkunç bir şahit, değil mi? Yahut korkunç ayna. Her şeyi ifşa ediyorlar. Hele hislerimizi gizlemek isteyince bakışlarımız nasıl değişir? Kaskatı olurlar. Ve biz gizledik sanırız.
Yaz Yağmuru
Göz korkunç bir şahit öyle değil mi ? Yahut korkunç ayna... Her şeyi, ifşa ediyorlar. Hele hislerimizi gözlemek isteyince bakışlarımız nasıl değişir? Kaskatı olurlar. Ve biz gizledik sanırız.
Sayfa 18 - Dergah yayınlarıKitabı okudu