Yer Altı Edebiyatı
Mustafa TenkerÖne Çıkan Yer Altı Edebiyatı Gönderileri
Öne Çıkan Yer Altı Edebiyatı kitaplarını, öne çıkan Yer Altı Edebiyatı sözleri ve alıntılarını, öne çıkan Yer Altı Edebiyatı yazarlarını, öne çıkan Yer Altı Edebiyatı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bazen hüzünleri yıprattık bazen de hüzünler bizi yıprattı, gördük ki yıpranırken ömürden gitti
HASUT:
Hasut çekemez, hain anlamındadır. Padişahın biri sarayda ki görevlilere, "Gidin bana iki tane hasut bulun getirin" der. Görevliler araştırır, iki hasut bulur getirir, padişahın karşısına dikerler. Padişah hasutları yedirir, içirir ve birine, "sen çık dışarı" der. Padişah yanında kalana "Dile benden ne dilersen" der, bir de şart koşar. Hasut "şartın nedir padişahım" der. Padişah şartlarını açıklar: "Sen bin altın istersen vereceğim. Amma, dışarı çıkan arkadaşına iki bin altın vereceğim. Sen bir saray istersen, arkadaşına iki saray vereceğim. Kabul ediyor musun?" deyince, Hasut kendisine verileni değil, arkadaşına verileni düşünerek kararını verir: “Padişahım ben sizden hiç bir şey istemiyorum, yalnız benim bir gözümü alın" der, çünkü dışarıdakinin iki gözü gidecek. Padişah bile, hasutluğun bu derece zalimce, bencil kötülüğünün karşısında pes eder.
İşte toplumun pek çok kesiminde böylesine hasutlar çoktur maalesef!
Öyle ya daha dün çocuktuk. Doğruyu yanlışı ayırt edemez, hayatın derdini gamını bilmez idik. Oysa şimdi yaş otuz olmuş. Çok şükür ayırt ediyoruz yanlışı doğruyu. Lakin şimdi üstümüze hayatın onca yükü binmiş. Enerjimiz, gücümüz yerinde belli fakat sorumluluklarımız kat be kat artmış. Bu da bizi dur durak bilmeden çalışmaya itiyor. Bir geçim derdi konulmuş önümüze, farkında değiliz pek çok şeyin kayıp gidiyor ellerimizden yaşanmaya dair ne varsa. Hayata beraber başladığımız dostlarla daha bir seyrek görüşür olmuşuz. Önceliklerimiz değişmiş, sevdiklerimizin bizi bırakıp gitmelerini öylece seyreder olmuşuz ve yeni üyelerimiz dolduruyor boşalan yerlerimizi. Tüm bu olanlar karşısında yapabildiğimiz tek şeyse sadece seyretmek. Güzel mi çirkin mi bilemiyoruz. Ama öylesine yaşayıp gidiyoruz işte. Acısıyla, tatlısıyla geçiyor ömür dediğimiz bize sunulan o sermaye
Çaresizliğe çare olmaya çalıştıkça daha çok çabalıyor, çabaladıkça yoruluyor, yoruldukça tamamlanıyordu sanki
Her koşulda bizi seven var mıydı?
çocuk olmadan çocukluğunu geçiren
Artık ne gemi umurumda ne tayfa. Yüzüyorum kendi kollarımla okyanuslarda
Yani mutsuzluğunun sebebi sen olmasan bile onların bunu sana hissettirmelerine göz yumduğun için aslında temel sebep sensin.
Mutlaka aranızda benim gibi yaşadıklarını taşımaktan yorulanlar vardır. Geriye dönüp kaldığın yerden devam edemez-sin. Bir başkasını ikna edebilirken kendine yetemezsin bazen.
İyi insan gece gözünü karanlığa dikip bakmaz, o gökyüzünde yıldız arar.
Ve bu berbat duygu sadece kendimden nefret etmeme neden oluyor biraz daha.
Gelip geçenleri düşündüm demin birde hiç gelmeyecekleri. En çok kimi özleyeceğime karar bile veremedim.
Doğrusal seviyoruz canım benim. Kişileri yahut nesneleri değil, bizzat sevmenin kendisini seviyoruz. Dosdoğru ve hesapsız bir sevmek bu. Karşılık ummadan, karşılık hesabı yapmadan, kendimizce kitabı olan, ama hesabı olmayan bir sevmek işte... Bu sevmenin ölçüsü olmadığını da biliyoruz. Hak edene de değiyor, etmeyene de... Denk gelen ne kadar durursa karşısında, o kadar kalıcılığı oluyor haliyle. Ağır geliyor çoğunlukla. Malum, her bünye kaldıramaz olağan olmayan sevmeleri. Duracağı yer belirliyor nasibini. Bazen bir ağaca değip geçiyor, bazen bir böceğe. Bazen koca bir dağ nasipleniyor, bazen de kuytu bir hüzün. İnsana denk geldiği zaman, kendini kendisi doğuran bir ana şefkatine bürünüyor... Doğrusal bir sevmek bu. Kişi ya da nesnelerle ilgili değil. Kısmet, kime ya da neye, ne kadar denk gelirse artık...
küçücük yüreğimle büyüdüm, büyümek zorunda kaldım