Ben yalnızca huysuz olmayı değil, herhangi bir şey olmayı da beceremedim: Ne kötü ne iyi, ne alçak ne dürüst, ne bir kahraman ne de bir böcek olabildim.
Zeki insanlar hiçbir şey beceremezler, becerenler yalnızca aptallardır.
Bir suçum daha vardı; duygularımda yeterince cömert değildim, olsam bile bunun bir yararı olmayacağı için daha da canım yanacaktı.
"İnsan, hakkı olduğuna inandığı için intikam alır"derler. Öyleyse asıl sorumlu da bulunmuştur. Adalet.
Sizin bu "çıkar" listenizde; refah, zenginlik, özgürlük ve barış var. Bunlara tamamıyla itiraz eden biri olursa, onu bağnaz, cahil ve deli olarak tanımlarsınız değil mi?
Fakat insanlar sisteme ve soyut şeylere öylesine bağlıdırlar ki, kendi görüşlerini haklı çıkarmak için; gerçeği bile bile çarpıtıp, gözlerini ve kulaklarını kapatıp öyle savunmaya geçerler.
İradesi, isteği, inancı olmayan insan bir piyano düğmesinden başka nedir ki?
Ben yalnız ve farklıyım, onlarsa beraber ve birbirlerine benziyorlar.
Yaşamak güzel şey, üzülsen bile.
