Kitabı yıllar sonra ikinciye okudum, ilk okuduğumda sevmiş olmalıyım ki altını çizdiğim, empati, kurduğum ve üzüldüğüm(acımak değil) yerler fazlaymış.
Kütüphanede gözüme ilişince tekrar okuyayım dedim. Mustafa kutlu öykülerini tanımak benim için kitaplara bakışımı değiştiren bir dönüm noktasıydı. Bu samimiyete güvenerek, yazdığı her satıra inanarak kağıda geçirdiğini biliyorum.
Öncelikle çok safiyane bir niyetle yoksullara, yoksulluğa, dayanışmaya bir çağrı yapıyor. Karınca misali elimizle ne kadar su götürebilirsek bizim ahiretimizi, dünyamızı- gönlümüzü -bu kurtarır diyor. Buraya kadarki kısmını çok çok beğendim. Fakat koskocaman bir fakat, kitapta; depremden, deprem paralarının hortumlanmasından, bugün hala aktif olan siyasi isimlerden bahsediyor. Bir kısmına da sempati ile yaklaşıyor.
İşte bu sebeple, kitap yazıldıktan yaklaşık 20 yıl sonra artık anlatılanlar samimi gelmiyor.
Yoksulluk hayatımızın gerçeği, Allah kimini vererek kimini yoksul bırakarak imtihan ediyor ve hangi tarafta olacağımızı da bir seçemiyoruz. Bu millet yıllardır zaten birbirine destek oluyor, eleştirilmesi desteklenmesi gereken kısım halk değil sömürcü yöneticiler. Bu noktada artık yara bandını bırakıp kanserli uzvu kesmek gerekiyor. Aslında Mustafa kutlu'nun güncel düşüncesini çok merak ediyorum.
