İnsanın haksızlık karşısında adalet mercilerine başvurduğunda,o adalet mercilerine güveni kalmamışsa, böyle bir durum, kendini havaya uçuracak bir bombanın ne zaman patlayacağını bilmemekten doğan tedirginlikten ve korkudan daha az vahim sayılmaz.
“… insanlar acı çekiyorlar… Ama… hiç olmazsa yaşıyor, gerçek, düşsel olmayan bir hayat yaşıyorlar, çünkü hayat aslında ıstırap demektir. Acısı olmasa zevki de olmazdı; her şey sonu gelmez bir övgü ayinine dönerdi: kutsal ama sıkıcı… Ya ben? Ben hem ıstırap çekiyor hem yaşamıyorum. Denklemin bilinmeyeni bende. Her şeyin sonunu başını kaybedip neticede adını bile yitiren bir hayaletim.”
Karamazov Kardeşler