Arkasında, önderin arkasında lacivert takımlı otuzunu yenice geçmiş bir kadın, elinde markalı küçücük lacivert bir şemsiye. Yerinde duramıyor, işine gecikmiş belli ki, kendisinden çalınan koskoca bir zamanın on beş dakikasını istemeden geri almış ve onu da uykuya harcamış. Oysa daha fazlasına ihtiyacı var, gözleri şiş, uyuyacak ve uyumayacak daha çok zamana ihtiyacı var. Saçları şu pısırık yağmurun kılamayacağı kadar ıslak, kısa süre önce çırçıplak olduğunun pek de güçlü olmayan kanıtı bu, bütünüyle soyunmadan sadece saçlarını yıkamış da olabilir, çırçıplaktan daha ciddiyetsiz bir durumda, küvetin önünde diz çöküp sutyen ve donla, oysa şimdiki haline bak, lacivert bir takım içinde, amma da önemsiyor kendini, hadi canım sen de, ne haldeydin az önce... Orçun Türkay ilk kitabı Peri Masalları’ndan sonra şimdi de Zavallı ile şimşir bir metin nasıl kurulur, insanı delik deşik eden koca kentin göbeği nasıl gıdıklanır onu gösteriyor... Hayata yeni bir karakter atıyor, onunla dikleniyor: Zavallı.
