Zayi Gönderileri
Zayi kitaplarını, Zayi sözleri ve alıntılarını, Zayi yazarlarını, Zayi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"yarınlardan perşembe
tutkulardan intihar
ve ölmekten bir gün daha
vardı önünde
vardı önünde
vardı..."
Tertemiz ölmeliydi, bir kadın gibi... Yüzünü pudraladı, kirpiklerini rimelledi, gözlerini sürmeledi...
Geçmedi erkek bakışı, geçmedi bir erkeğin bir kadından beklediği güzellik arayışı. Kendi gibi bir erkeğin beğenebileceği kadar güzel görünmek istiyordu. Eğer erkek kalabilseydi yüzüne bakıp "Ne kadar da güzel ve büyüleyici..." diyebileceği bir kadın yüzü olsun istiyordu.
"Tutkulardan intihar
günlerden çarşamba
ve ölmekten bir sayfa
sayfa..."
"Nereye gittiler?"
"Geri dönecekler Selvi, üzülme bu kadar."
"Neden gittiler?"
"Dönecekler Selvi, üzülme bu kadar."
Üzülmedim sonra. Üzülmemiş gibi sorular sormak, üzülmemiş gibi yemek yemek, üzülmemiş gibi ‘günaydın' demek zordu.
Dünya korkulacak bir yerdi ve ben o dünyanın tam ortasında bir yerde Adalet teyzemi arıyordum.
Kaybolmak demek ölmek demekti biliyordum. Onlarsa ölüm diyemiyorlardı yanımda, korkarım diye. Oysa ben çok iyi biliyordum korkuyu ve ölümü. Mesela kuşlar hiç ölmezdi. Gerçekten kaybolurlardı. Yerden gökyüzüne doğru havalanır, sonra da gözden kaybolurlardı. Kaybolmak güzeldi. Kaybolup, geri dönmeyense ölürdü...
Sessizlik, eve dönüş yolu gibiydi. Yol hiçbir yere ait olmamayı seçmiş, sadece kendi olmayı, "seç"enek diye sunulanları seçmemiş insanların yoluydu. Susmayı ama kendi kendine konuşmayı seçmiş insanların sokağıydı.
İnançsızlıktan ölebilirdim eğer yazsaydım. Kaybetmiştim çoktan inancımı. Dünyaya değil; kendime.
Çok korkmuştum, ya bir gün benim hayatımda da olmazsa Adalet... Ne yapardım o zaman? Ama ülkeye bir gün adalet gelecek demişti annem. İnanması bile ne güzeldi...
Babamın bıyıkları, annemin cılız topuzu bile inanıyordu sanki onların gerçekleşeceğine inandıkları hayallerine.