@kitapkokuluhatun
@kitapkokuluhatuncipil
İstanbul
147 okur puanı
Nisan 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
@kitapkokuluhatun tekrar paylaştı.
Güven demiyorum mahsus: Güven saf birşeydir, kendiliğinden olur: vardır ya da yoktur. Benim sözünü ettiğim 'kuşku duymama' ise bilinçlidir, düşünülerek takınılmış bir tavır, her seferinde yeniden düşünülerek bulunulan bir eylemdir.
Sayfa 17Kitabı okuyor
Bir kitabı okumayı düşünüyor
O zamanlar içimdeki çocuk daha özgür, daha cesurdu. Dünya bu kadar soğuk değildi. Herkes yüreğiyle gülerdi birbirine. İnsan sesinden medet umulurdu.
Okur Takip Önerileri
Bir kirlenmeden korumak için susarak yaşadığım her şeyin bir yenilgi olduğunu çok sonra öğrendim.
Benim, kıyısında bir saygıyla beklediğim olanak, başkalarının çiğneyip attığı bir sıradanlıktı..
Geceyi seyrede seyrede öğrendim ki ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor.
Neden bilmiyorum ama kimse bir insanın kanla bağlı olduğu insanlardan kendi isteğiyle vazgeçebilmesinin normalliğini kabullenmek istemiyor. Herkes karısından ayrılıyor, en sevdiği arkadaşlarını terk ediyor ama kimse, annesinden ya da ablasından sıkılmış birini ya da onlarla paylaşacak bir şey bulamadığı için uzaklaşmayı tercih eden birini anlamak istemiyor.
Biz onunla ikimiz, yan yana iki resim basıp bu iki resim arasındaki bilmem kaç farkı soran gazetelerin bulanık gözlü müdavimleri gibiyiz.O hep ayrılıklarımızı arar, bense farklılıklarımızı.O ne kadar neşeye yatkınsa, ben de o kadar keder müptelalığı.
Dünya öyle bir yerdi ki acının da, mutluluğun da dahası, daha fazlası hep vardı.
Bir yeri iyi ya da kötü yapan içeride sürdürülen hayattan ziyade, orada sıkışıp sıkışmama hadisesidir bana kalırsa. İnsanın kendini içine hapsedilmiş hissettiği, dışarı çıkmakta güçlük çektiği her yer kötüdür.
Sen de benim gibisin. Kendi suçun olmayan şeylerden utanıyorsun. Saklamak istiyorsun. Yapma. İnsan içinde sakladıklarıyla yorulup kirleniyor en çok.
İnsan geçmişin sırlı perdesine baktıkça , çocukluğunu değil, kaybolan masumiyetini özlüyor belki de.
Ama işte demek ki hiç bırakmaz sanılanlar da insanı terk edebilirdi. Hem de en beklenmedik bir günde. Azalmaktan korkmak yerine, çoğalma umudu yeşertilen bir vakitte..
Söylemeye söylemeye içimdekilerin nasıl söyleneceğini unuttum galiba.
Ne de olsa çocukken her mutluluk, başka bir mutlulukla son bulurdu.
Çünkü umut tüm canlıların ortak ülkesiydi.