Benim sevilmemekle ilgili bir derdim yok sonuçta ilişkiler böyle;
Sen birinden hoşlanacaksın ama onun ilgisini çekmeyecek.
Birileri de senin için rüzgâr estirecek ama sende yaprak kımıldamayacak.
Bu açıdan herkes sevilmeme gerçeğiyle baş edebilir ama sevildiğini sanmak, o fena işte! Birinin seni buna inandırması, ona güvenip, yaslanman ve onun çekilmesiyle yüzleşmen... Böyle bir düşüş en güçlüsünü bile dibe batırır. Yani tam dünyadan sıyrılıp "artık burda yaşayayım" derken evsiz kalmak... Bu bambaşka bir köksüzlük. O yüzden bu hayattaki en önemli şey, hayatını kiminle paylaşacağını doğru seçebilmek. Neşet Ertaş diyor ya; "Sessizliğini duymayan birine sevdanı verme, göynün incilir." Diye. İşte uykularının kaçmaması için evini doğru yere inşa etmen lazım yoksa en büyük acıların aşk uğruna çekilmesi ya da en güzel romanların, şarkıların aşk üstüne yazılması tesadüf değilidir...
Sevenler birbirlerine yara izlerini gösterirler. ilk önce bunu yaparlar.
'Sana ruhumu açmadan önce bil ki incinebilirim' demek için.
Çünkü en çok sevdiklerin yaralar seni.
Bu yüzden yaralarımızı sevdiklerimize gösteririz bak benim yaram bu, buradan incinebilirim beni en çok sen yaralarsın yapma deriz. İnanırız sonra sözlere.. Gariptir ki yaralarımızı gösterdiklerimiz bizi nereden yaralayacaklarını iyi bildikleri halde tam da orayı hedef alırlar.
Yokuşların sonunda yok oluşlar varmış. Bilseydim nefes nefese koşmazdım.
Ülkemizde anne babaların çocuklarına kendileri için yaptıkları fedakârlıkları sürekli hatırlatma, başlarına kakma gibi bir huyları vardır. "Senin için saçımı süpürge ettim", "Sana şu kadar para harcadım"... Hatta iş "Seni dokuz ay karnımda taşıdım"a kadar varır. Oysa çocuk yetiştirmenin fedakârlık gerektirdiğini herkes bilir. Dünyaya getirdiğin o savunmasız çocuğun sorumluluğunu almaktan daha doğal ne var ki...
Usul usul sevdiğiniz bir insan,
yanınızda olsa da olmasa da içinizden çıkmıyor.
Aşk acısı da neymiş?
Siz hiç whatsapp'da herkesten sil yerine benden sile bastınız mı?
