İnsan, kendisinin en kıymetli canlı olduğuna inandı. Böyle olunca her birey de tüm insanlar arasında en kıymetli olanın kendisi olduğunu düşünüyor. Tüm yollar benim, tüm kaldırımlar benim, tüm sokaklar benim, tüm dünya benim… Halbuki kocaman bir evrenin parçası ve içerisindeki küçücük canlılarız. Dünyaya biraz yukarıdan bakınca ne kadar küçük olduğumuzu rahatlıkla görebiliriz.
Haydi bana, huysuzluğunu gizleyip, çevresindeki sevinci berbat etmeden, kendine saklayan bir kişiyi gösterin! Yoksa bu aslında kendi densizliğimiz üzerine iç sıkıntısı, her zaman aptalca bir kendini beğenmişliğin kışkırttığı kıskançlıkla iç içe olan, kendi kendimizden hoşnutsuzluk değil mi? Kendimiz mutlu etmediğimiz mutlu insanları görmeye dayanamıyoruz.