SON...
Sanki denizden çıkıyormuş gibi annem.
Silüeti ince ve zarif, elbisesi hafif ve beyaz. Sanki suyun üstünde yürüyor. Aynı zamanda hem denizde hem gökte.
Zamanla fotoğraf sarardı. Siyahlar grileşti, griler beyaz oldu, annem silinmekte.
Her zaman çekingen olan annem artık fotoğrafı ışıldatmıyor.
Kuzeyli Annem
Annemi düşünüyorum, onun kış gecelerini, upuzun yalnızlık yıllarını.
...
Annem çoğu zaman yalnızdı. Önce yaşlı ana babasıyla. Sonra, daha sonra, evliliğinin ardından.
...
Akşam eve geç dönen kocayı beklerken yalnız, gece sızan bir kocanın yaninda yalnız.
...
Oğulları evden gittiğinde yalnız, annesi öldüğünde yalnız m, kızı evlenince yalnız.
Sayfa 109Kitabı okudu
Annemizin hiçbir zaman şoförü olmadı. Her zaman direksiyonda oldu. Kendi hayatını da, başkalarının hayatını da o yönetti. Kocasına asla bel bağlamadı, adam sorumsuzdu. Yol boyunca direksiyonu tutan annemdi hep.
Sayfa 103Kitabı okudu
Annem arabasına bindi, oturmuş bekliyor.
Birini mi bekliyor?
Öylece duruyor. Sabırsız bir hali yok. Ağaçlara, sokağa bakıyor.
Sonra birden şaşırıyor.
Dalgınlıkla yolcu koltuğuna oturmuş. Sanki şoförü bekliyor.
Sayfa 103Kitabı okudu
Annem babamı doğru yola getirmeyi başaramadı. Babam ona dengesini kaybettirdi. Az kalsın onu devirecekti. Annem az kalsın düşecekti, az kalsın bizi de düşürecekti. Bir bowling oyunundaki gibi. Bowlingde labutları deviren sadece top değildir.
Sayfa 81Kitabı okudu
Annem şafağın söküşü gibi ışıl ışıl.
Babam çökmüş bir halde, bakışı hüzünlü ve ufku karanlık.
Sayfa 72Kitabı okudu
Babamıza en fazla kızdığımız konu annemizi ağlatmasıydı.
Sayfa 70Kitabı okudu
Biz annelerin de ağlamaya hakkı var
Normalde çocuklar ağlar, yetişkinler değil. Hele anneler hiç, onlar ağlayan çocukları avutmak için gelmişlerdir dünyaya.
Sayfa 69Kitabı okudu
Bir gece uyandım ve bir ses duydum, bir sızlanış gibiydi. Önce bunun bir fare ya da bir kuş olduğunu sandım. Annemin yatağından geliyordu.
İyice dinleyince anladım. Annem bizi uyandırmamak için yorganının altında sessizce ağlıyordu.
Sayfa 69Kitabı okudu
İnsanların yaşıyla her zaman sorunum olmuştur. Zamanın sadece geçtiğini, durmadığını unutuyorum, insan ancak sonradan bıraktığı izlerden anlıyor zamanı.
Sayfa 50Kitabı okudu
Annem balmumu tenli süzgün yaratıkların uzun şamdanlar gibi tükenip gittiği ve o zarif dantel mendillere ciğerlerini tükürdüğü şatolar hayal ediyordu.
Sayfa 45Kitabı okudu
Benim için bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şey, annesini kaybetmekti. Babası o kadar mühim değildi.
Sayfa 44Kitabı okudu
Annem dalgındı, kafasında bir yığın düşünce itişir kakışırdı. Fırında tavuğu, gömleğin üstünde ütüyü unutacak, masa örtüsünü içinde küçük kaşıklarla pencereden silkeleyecek ve istasyonlarda trenleri şaşıracak kapasitedeydi. İkide bir de anahtarlarını kaybederdi.
Sayfa 43Kitabı okudu