Sənə gedən yolları yadda saxlamaqda mənə kömək et ki, bir ömür keçdikdən sonra yenə yanına gələ bilim.
Aristotelin bir sözü var, deyir ki, sevmək ən yaxşı hesab etdiyin nemətləri özün üçün deyil, sevdiyin üçün arzulamaq, onu bu nemətlərlə mümkün qədər təmin etməkdir.
Elə xatirələr var ki, onlar ömrümüz boyu bizə əzab verir. Qarşımıza çıxan hər şirin günə bir damcı zəhər qatır.
Bu dünyada bizim ağlımızdan gəlib keçən hər fikir ağıllı, əsaslı fikir olsa nə var idi ki?
Doğurdan mı, hər bir həvəsdən, xeyirli hesab elediyin hər bir işdən axirda bu cür ağır, kədərli xatirədən başqa heçnə qalmır? Doğurdan mı, məyusluq bizim son mənzilimizdir?