"Bir baharı hak ettim" derken ilkbaharı kastetmiştim. Neden hep sonbahar.
( Saye)
Umut:
Hayat kendimizi,kalbimizi bu denli yormaya değiyor mu bilmiyorum. Ama her şeye rağmen hala bitmek tükenmek bilmeyen umudumu cebimde taşıyorum. Allah büyük
( Saye)
O an gördüm seni.
Bilirsin elim ayağıma karışır,
Telaşlanırım.
Seversin o hallerimi sonsuza kadar izlerim derdin.
Ben hala telaşlanıyorum en çokta seni görünce...
İzler misin yine sıkılmadan sessizce?
Akşam olmasını artık istemiyorum, yanlızlık geçenin karanlıginda boğuyor beni. Gündüzleri seviyorum artık sokakta koşturan insanlar ve onların sesleri yanlızligı bir nebze de olsa yaşattırıyor insana. Ne kadar yaşamak istenir orası size kalmış.
“Öfke de geçince hiçbir şey kalmıyor geriye, söylenilen sözlerin öfkeyle mi, üzüntüyle mi söylenince daha çok acıttığını düşündüm bir süre. Fark etmiyor dedim yine kendime. Birini incitecek kadar bozmuşsan fikrini ve zikrini. Fark etmiyordu sebep ne. Kalbine ikna edemiyorsan karşındakini ne yaptığın bir önem arz etmiyordu. Kalbimin aydınlık yanı hep başka hayallerdeydi, mümkün kılamasam da düşünmesi bile yeterdi. Hani niyetti önemli olan? Iıı ııı!.. Neyi mümkün edebiliyorsan o kadardı işte hayat. Yapabildiklerinle ve hatta sade onlarla ilgilenen ilişkiler. Hani diyordu ya kaybedenler kulübünde “bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız?” açıkçası hayatımda bir toplu soruna karşı duyduğum en mantıklı soru bu. Biraz ustaya yaklaşmak istiyorum. Çabamı mazur görün asla yaklaşamam ama yine de sormam gerek… iyi niyeti anlamayacak kadar hisleri tıkalı mısınız gerçekten? Tıkanıklığınızın en sonunda karşınızdakilerde pes dedirtip art niyete dönüştüğünün farkına varıyor musunuz peki? Zor değil mi? İnsan da hayat gibi. Güzel olsa da bir yerden sonra çekilmiyor. Haklısınız.”
~ ben’den ~ 20.08.2023 ~ 03:45 ~