d
Diljin Kovexî
kadın, kına ve kan.
bu coğrafyada hiç değişmeyen tarihsel bir üçlem...
Yaşadığımız bu kirli çağda, şiirin savaşçısı olmak, şiir yazmaktan daha soylu bir duygudur.
Diljin Kovexi
Tarih
günlerden seni tanıdığım gündü
ve sonrasını hiç hatırlamıyorum...
Sen yine pencereni açık tut,
Belki yağmur saçını tarar benim için. Uçurtman hâlâ bende...
Vatansız Kadınlar
Bazı kadınlar rüzgâr gibiler
yel değirmenlerini hiç uyandırmadan geçip giderler başucumuzdan
suyun yüzüne dokunur gibi
sadece geçerlerken arkalarında
dalgalar bırakıyorlar
bir de eteklerine dolanan
hüzünlü gün batımlarını saymasak
hiçbir aşkta sanık olmuyorlar
sadece tanıklık ederler soytarılığımıza
hiç konuşmadan
öylece sessiz
öylece vakur ve yalnızlar hep.
dokunsan kirlenir avuçları
dokunsan kırılır dilleri
dokunsan ruhları ağlar.
yeni bir çağın tesellisi gibi
hep koşuyorlar
koşarken arkalarında bıraktıkları izlerin hesabını yapmadan,
arkalarında düşük yapan acıları düşünmeden
ve yarım bıraktıkları şiirleri hiç emzirmeden
çekip gidiyorlar.
Sayfa 80Kitabı okudu