☆☆☆
Oysa hep bilirsiniz nedir,
Ölümlülerin başını yiyen:
Kendine fazla güven.
☆☆☆
Hangi derin karanlığa?..
☆☆☆
Gel ey gece,
Kirpikleri kavuşturan karanlık,
Bağla gözlerini yumuşak yürekli gündüzün.
Görünmez kanlı ellerinle yırt at,
Uykularımı kaçıran varlığın kader yazısını.
Gün soluyor; karga çal kanat gidiyor kara ormana,
Gündüzün iyi kulları boyunlarını büküp
Uykulara dalmak üzereler, gecenin kara güçleri
Avlarının üstüne saldırmaya hazırlanırken…
☆☆☆
☆☆☆
Kendini boşuna harcamış olur insan,
Dilediğine erer de sevinç duymazsa.
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,
Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa...
☆☆☆
☆☆☆
“Kimseler uyumasın artık! Macbeth uykuyu öldürdü!”
Evet, masum uykuyu,
Kaygılar yumağını çözen uykuyu,
Her günkü hayatın ölümünü,
Yorgunlukları yıkayan suyu,
Yaralı canların merhemini.
Yüce tabiatın baş yemeği,
Hayat sofrasının cana can katan ziyafeti.
☆☆☆
☆☆☆
Ey insanoğlunun koruyucu melekleri.
Uzak tutun benden
Uykuda başıboş kalan kötü düşünceleri.
☆☆☆
☆☆☆
Bir insana yaraşan
Her şeyi yapmaya varım. Ondan ötesini yaptım mı,
İnsan olmaktan çıkarım.
☆☆☆
☆☆☆
Dünyayı aldatmak isteyen dünyanın rengine bürünecek.
☆☆☆
İçindeki iyiliğe ya da kötülüğe hangisine hükmedersen onu varedersin...
☆☆☆
Yıldızlar, kapayın gözlerinizi! Hiçbir ışık sızmasın
İçimdeki derin, karanlık isteklere.
☆☆☆
☆☆☆
+ Hoş geldin! Sen yüreğime diktiğim bir fidan gibisin;
...
...
- Yüreğinizde kök salarsam meyvelerim sizindir!..
☆☆☆
☆☆☆
İnsanın içinden geçenler yüzünden okunabilseydi!
Nerde! Öyle bir sanatımız yok.
☆☆☆
Yolun sonunda hatalarını anlayıp, af dileyenin hali...
☆☆☆
Hayatının en şerefli anını
Hayattan ayrılırken yaşamış.
☆☆☆
☆☆☆
Yeni şerefler yeni urbalar gibi geldi Macbeth’e:
Üstüne oturmadılar henüz, giyildikçe otururlar.
☆☆☆
☆☆☆
İnsanın düşündükleri
Gördüklerinden daha korkunç olurmuş meğer.
☆☆☆