Yolum yok,
Bıraktığın yerde anılarla öylece kalakaldım..
Anneme neden o uygar ülkelerde doğmadımızı sordum
-Kızım, Tanrı'yı fazla zorlama, neden ben radyoda şarkı söylemiyorum diye ağlardın, Kandilli Kız Lisesi korosuyla üç yıl İstanbul Radyosu'nda söyledin, neden bu kasabada doğdum diye üzülürdün. 48 yıldır İstanbul'dasın, ''neden buradaki insanlar böyle?'' dedin, bizlere hiç ''benzemeyen birisi'' ile berabersin. Yeter. Tanrı'yı bu kadar zorlayıp köşeye sıkıştırma!
Sayfa 20Kitabı okudu
Halet Çambel hakkında..
Yavaş yavaş hayatımıza bir başka konu giriyordu; arkeoloji-arkeolog. Bunlar kimdi ne ararlardı, neden bu tuhaf işi yaparlardı. Hiç anlamaz ama yine de Halet Hanım'ın gelmesini iple çekerdim. O, benim uzaktaki renkli yaşamımdı.
Sayfa 34 - MozaikKitabı okudu
Hâlâ kalbinde yaşatıyordu onu. Ömür boyu saklamaya sessiz yeminler etmişti.
Doğum gününe Nunu'm...
Hayallerimde dolaşan kalemim,
Dizelerimde gezinen gözlerine rastladı..
Ruhuna vardım uzaktan uzağa.
Eşsiz bir Nur buldum derinliklerinde.
Hani sen okuduğun her satırla bana değindin ya,
Ben yazdığım her harften kalbine vardım.
Senden bana armağan olacaklar,
Benden sana hatıra kalacaktır.
Bir gün var olmayan beni,
Bir ömür yaşatacak sen saklayacaksın.
Beni sende sakla, seni bende buluştur,
Emanetimdir her satrım,
Bu şiiri sana yazdım.
Nunu'ma bir ömürlük hatıra....
Kitabsever
Nunu’nun kitap dükkanı senin için...
Bütün gece gözlerim dolu dolu oturdum o mutfak masasında. Sesim titredi sustum. Ellerim titredi, nereye koyacağımı bilemedim. Avuçlarımı sıktım, belki de hissettiklerimi dışarıdan duymak bu kadar sarstı beni. İçime çektiğim hava boğazımı yaktı, kulaklarım uğuldadı, bazı cümlelerin sonunu duymadım. Gözlerim daldı o anlara gittim, canım biraz daha fazla yandı. Ben ağlamadım, çünkü ağlasaydım ipin ucu kopar bir daha tutamazdım...
Hatıralarının en güzelleri en eskileriydi.
Son trenin biletini çöpe attım.
"Seni seviyorum" sanırım artık bu iki kelimeyi rafa kaldırmanın vakti geldi.