Eylül!
İnsanın yapraklarını döken Eylül!
Dallarını kıran Eylül!
Hep aynısın, neden Eylül?
Yazın bitmesi yakındı. Ama öyle hemen çekip gitmiyordu yaz ; mecalsiz varlığını tepelerin arasında yavaş yavaş çekerek, vadilerin morunu daha da koyulaştırarak, azalan güçlerinden ve doymuş esrimelerinden kendine puslu bir kefen örerek, ömrünü doldurmuş ve iyi yaşamış olmasının verdiği sakin hoşnutlukta, yavaş yavaş ölüyordu
Sayfa 203Kitabı okudu
Zaten gidiyor işte... Bağlasak durmaz!
Her yaprağın aynı renk olduğu
Hepsinin yerinde mıhlandığı mevsime
Bahar, coşku, ümit, neşe diyorsunuz da
Hepsinin apayrı,
Hepsinin kendi kadar renklenip
Sarıyı, kızılı, kahveyi, turuncuyu
Göğün mavisine
Bulutun beyazına kattığı,
Toprak kokusunu kucaklayıp
Mis gibi rüzgârla
Oradan oraya dans ettiği mevsime
Hazan, hüzün, güz, gazel, keder diyorsunuz.
Vallahi âlemsiniz ya hu...
Amoresmuerte
Son baharın kızıyım ya ben;
Yıllarım dökülüyor yaprak yaprak ömrümden.🍂
Kitabsever
Her Eylül aynı
İnsan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vakti geldiğinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. Bunu yazan şair ne kadar haklıymış!
Giderayak
Giderayak işlerim var bitirilecek,
giderayak.
Ceylanı kurtardım avcının elinden
ama daha baygın yatar ayılamadı.
Kopardım portakalı dalından
ama kabuğu soyulamadı.
Oldum yıldızlarla haşır neşir
ama sayısı bir tamam sayılamadı.
Kuyudan çektim suyu
ama bardaklara konulamadı.
Güller dizildi tepsiye
ama taştan fincan oyulamadı.
Sevdalara doyulamadı.
Giderayak işlerim var bitirilecek,
giderayak.
Haziran 1959 
Nazım Hikmet Ran