Zamanda "kadim” sökülüyor, "mucize ruhu” iğnelerle çıkarılıyor, "vahiy diriliği" çekiliyor; insan, eşyada ruhsuz bir kımıldama olmaya mahkûm oluyor. Daha doğrusu kendini mahkûm ediyor buna.
Sayfa 39Kitabı okudu
"Ruh, ölüm dikkatinde yaşar. Ölüm dikkatinin aleviyle yıkanmış bir ebedilik hücresinde çilesini doldurur ve onu yaşatan balözünü orada emer."
Sayfa 44Kitabı okudu
"Kaybolarak varolmak..."
Sayfa 54Kitabı okudu
"Kişilere, eşyaya ve sembollere tapmaya da tövbeli olmak. Övülme hoşlanmalarına, yerilmeye dayanamamaya, kritik tahammülsüzlüklerine de ruhun içinde ve dışında paydos diyebilmek."
Sayfa 55Kitabı okudu
"Kaynaktan uzaklaştıkça, özle biçim, amaçla araç birbirine dönüşüyor ve karışıyor."
Sayfa 66Kitabı okudu
"Birdenbire bul aşkı
Bu tuhfe* bulanındır”
Şeyh Galib
* Lutfedilen, ihsan edilen
Sayfa 67Kitabı okudu
"Devrimin ötesi var: Diriliş"
Sayfa 80Kitabı okudu
"Aslında insanın kendini veya başkasını putlaştırması, sonuç olarak, aynı yere çıkar: şifası güç bir aşağılık duygusu saplantısına."
Sayfa 97Kitabı okudu
Nietzsche için Dionizos;
"Yakıcı aklın uçurumundan kaçarak coşkuya sığınmanın kurtarıcı imajıydı..."
Sayfa 100Kitabı okudu
Kalp temizliği diye bir şey var.
Öyle işliyor ki ilahi adalet, her şeyi,
Herkesin yüzüni görüyorsun. Sabret...
