İnsan diğer varlıklarla beraber içinde doğduğu âlemde her ân içinden ve dışından çimdiklenmektedir. Bu karşılıklı uyarmaların mânâ ve mahiyeti nedir? Bu kâinatı dolduran varlıklar birbirlerine bir şey mi söylemektedirler? Her varlık bir diğer varlığın kabuğuna, derisine, içine, dışına dokunmakta, gözlerine çarpmakta, kulaklarına fısıldamaktadır. Kâinat hücre hücre, lif lif birbirine bir sır aktarıp durmaktadır. Evet sahiden bu kıpırdanışın mahiyeti nedir? Bir bütün mü parçalanmaktadır? Parçalar mı bir bütünde birleşmekte ve erimektedir?
Sayfa 30Kitabı okudu
"Birdenbire bul aşkı
Bu tuhfe* bulanındır”
Şeyh Galib
* Lutfedilen, ihsan edilen
Sayfa 67Kitabı okudu
"Kaybolarak varolmak..."
Sayfa 54Kitabı okudu
"Kişilere, eşyaya ve sembollere tapmaya da tövbeli olmak. Övülme hoşlanmalarına, yerilmeye dayanamamaya, kritik tahammülsüzlüklerine de ruhun içinde ve dışında paydos diyebilmek."
Sayfa 55Kitabı okudu
"Aslında insanın kendini veya başkasını putlaştırması, sonuç olarak, aynı yere çıkar: şifası güç bir aşağılık duygusu saplantısına."
Sayfa 97Kitabı okudu
"Ruh, ölüm dikkatinde yaşar. Ölüm dikkatinin aleviyle yıkanmış bir ebedilik hücresinde çilesini doldurur ve onu yaşatan balözünü orada emer."
Sayfa 44Kitabı okudu
"Devrimin ötesi var: Diriliş"
Sayfa 80Kitabı okudu
Mən heç kəsə bu haqda deyə bilmirdim, desəydim, hətta anam da məni başa düşməzdi.
Sayfa 756 - CəmiləKitabı okudu
Zamanda "kadim” sökülüyor, "mucize ruhu” iğnelerle çıkarılıyor, "vahiy diriliği" çekiliyor; insan, eşyada ruhsuz bir kımıldama olmaya mahkûm oluyor. Daha doğrusu kendini mahkûm ediyor buna.
Sayfa 39Kitabı okudu
Kalp temizliği diye bir şey var.
Öyle işliyor ki ilahi adalet, her şeyi,
Herkesin yüzüni görüyorsun. Sabret...
