Uzun zaman sonra gerçekten kitaplardan istifade ettiğim bir gece geçirdim. Özlemişim. Üniversite yıllarında gece 12'de başlar, sabah namazına değin okuma yapardım. O günkü hislerim uyandı bugün ile. İlme odaklanmak müthiş bir terapi. Dert ve kaygıdan azade oluyorsun. Otuz beş yaş oluyorsun!
Öncelikle şunu açığa kavuşturalım: ölçüsüz, redifsiz, kafiyesiz şiiri babannem de yazar.
İkimiz
dalından kopmak için kuvvetli rüzgarını bekleyen yapraktım
ve sen,
beni hiç rüzgarsız bırakmadın.
Uyuşma / 2023'ün ilk ayları, yeni bitti.
yürüyerek yedin ılık bir tebessümü
hızlı.
..\ ama yine de güzelsin
çünkü zaten ellerin...
benimle
durmadan, yaşayacaksın
Peki ya ben?
"Bu insanlar birbirlerine sahip, peki ya ben?
Benim sensizliğimden başka ne var ki elimde! "
Bu şehirdeki yaşamlar, kırık cümlelerden oluşmuş bir şiir gibi. Her kelime, bir başka umudu yok eden, içsel çatışmaların yansıması. Ve bu gece, şehrin dudaklarından dökülen sözler, yitirilmiş umutların, kaybolmuş aşkların ve yaşanmış acıların çığlığına dönüşüyor.
Yoksulluk ile yoksunluk arasında bir bağlantı var.
belki 'tanımak' demeliyim. incelerek ufaltılmış parçalarda kendimi tanıyabiliyorsam, kazanılmış ve yaratılabilmiş bir hayat olabilirdim.
olamaz mıydım?
hatrı sayılır bir kıyamet ağrısında, akıtılmış bir oluk kan, ben değil miydim..
kim/di?
( ... )