Biçim veremediğimiz şeylerin biçimini almak yeni zamanın ruhu oluyor. Giderek her şey bir kötülük kaynağına dönüşüyor. Hevesle yılgınlığı, can sıkıntısıyla öfkeyi bir tahterevalli gibi kalbimize kuran dünya...
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı
Söz dedim, söz verdim
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olsaydım