Herkesin özlediği, düşlerini kurduğu bir şehir vardır. Ben de Adana'yı severim. İşte orada, Adana da, sevdiğim insanlar yaşar. Şükrü Tekbaş onlardan biri; bu romanımı ona adıyorum...
“Yılmaz Güney,
sosyalizm kavrayışını sanatla süalemedi;
sanatını sosyalist bir kavrayışla besledi.”
Sayfa 12Kitabı okudu
bu yasaklar hiç bitmeyecekti. yasakların arkasında bir adam gülecek, biz bu yasaklar içinde eriyip gidecektik.
Sayfa 21Kitabı okudu
“ karanlığa saplanmış tüm düşüncelerimi aydınlatacak bir ışığa ihtiyacım vardı.”
Sayfa 21Kitabı okudu
yasaksız yapabileceğim şeyleri düşünmeye başladım. baktım her şeyin sonu yasağa çıkıyor.
yasaklar hiç bitmeyecek. neden olduğunu bilmedikleri yasaklar için binlerce insan ölecek.
ölenlerin arkasından kahraman denilecekti.
her yasak bir kahraman yaratacaktı.
“yaşamak güzeldi ama bu yasaklar içinde yaşamaktansa hür olarak ölmek daha iyi.”
Sayfa 22Kitabı okudu
çocuklar, sabahları adamların papuçlarını boyuyorlar.
sonra boş kalınca, her biri eline sabunlu bir bez alıp gökyüzünü sabunlu suyla iyice yıkıyorlar.
bir kısmı da sabaha karşı sokakları temizliyor. bütün çalışmaları ilk bakışta kendileri için görünüyor. karanlıklarında arıyorlar.
ama hiçbir zaman, kendileri için parlattıklarını sandıkları gökyüzü altında rahat bir soluk alamadılar.
Sayfa 47Kitabı okudu
“Devrimci bir sanatçıyım.”
- Yılmaz Güney
Sayfa 92Kitabı okudu